TRISTE E SOLA

 

                     "¡Que triste está a aldea,

que triste e que sola!

¡A terra sin frutos, a feira sin xente,

sin brazos o campo

sin nenos a escola,

sin sol o hourizonte, sin fror a semente!

                                                                      A pedra i as nubes
                                                                  a sembra arrasando,
                                                       agoiran un ano de fame sombría;
                                                                  sin pan os labregos,
                                                                  nin herba pró gando,
                                                  ¿que vai a ser deles na crúa invernía?

                                                                     Manadas famentas
                                                                de lobos montesos
                                                   baixaron das chouzas na noite calada,
                                                                e, postos en ringla,
                                                                cos ollos acesos,
                                                   acenan dos probes prá porta pechada...

                                                                     Mociños honrados
                                                                de sangue bravía,
                                                   si ó mal dos petrucios non fordes alleos,
                                                                librádeos da morte,
                                                                ¡facei montería

nos lobos da terra, nos lobos dos ceos!"

Manuel Curros Enríquez, Aires da miña terra, ed. Pedro Dono López, Vigo: A Nosa Terra/Promocións Culturais Galegas, s.d., p. 89.